ПЛАН:Уводзіны……………………………………………………….......................…3Сродкі адлюстравання ўнутранага свету персанажаў у баладных песнях……………………………………………………….…...................... 72. 1. Балада ў духоўным жыцці беларускага народа..............................72. 2. Сістэма вобразаў у беларускіх народных баладах..........................102. 3. Персаніфікацыя і алегорыя як сродкі раскрыцця вобразаў у баладах...................................................................................................................152. 4. Эпітэты, параўнанні, метафары, памяншальна-ласкальныя суфіксы – важныя кампаненты ў паэтычным стварэнні чалавечых характараў у баладах.................................................................................................................202. 5. Паралелізм і іншыя сінтаксічныя фігуры, іх роля ў баладзе..........26ІІІ. Заключэнне………………………………………………….......…..............33ІV. Спіс выкарыстаных крыніц.............................................…….......................35І. Уводзіны Цікавасць да народных балад, гэтаму своеасабліваму жанру песеннага фальклору сярэднявечча, "адкрытаму" ўпершыню рамантыкамі і выкарыстанаму імі для стварэння літаратурнага жанру рамантычнай балады, у апошні час прыкметна ўзрастае. Зборнікі балад і даследаванні, прысвечаныя ім, з'яўляюцца ў шэрагу краін. Цікавасць да народнай балады ахоплівае не толькі навуковыя колы, але і шырокую чытацкую аўдыторыю. Хто з нас не чытаў балад Я. Чачота, А. Міцкевіча, А. Куляшова. Цікавасць да балады паказвае, што жанр гэты патрабуе пільнай навуковай увагі. У вывучэнні і папулярызацыі беларускіх народных балад у нас амаль нічога не зроблена. Тэрмін «балада», якім абазначаецца жанравая група твораў (песень) у фальклоры многіх народаў, на розных этапах свайго выкарыстання меў неаднолькавае напаўненне [12; с. 425]. Па-рознаму ён успрымаўся ў традыцыях асобных еўрапейскіх народаў. Трапіўшы на славянскія абшары з заходніх краін, гэты тэрмін найперш замацаваўся як азначэнне літаратурнага жанру, і толькі значна пазней яго сталі прымяняць у фалькларыстыцы. Л. Салавей дае наступнае азначэнне жанра: “Балада — гэта апавядальная ліра-эпічная песня з напружаным драматычным сюжэтам, якая адлюстроўвае трагічныя калізіі ў асабістым, сямейным жыцці чалавека” [18; с. 5]. Балады прынята адносіць да пазаабрадавага фальклору, што ў адносінах да беларускіх баллад, на думку даследчыцы, не зусім слушна: значная частка запісаў вызначана носьбітамі як каляндарна-абрадавыя песні — веснавыя, купальскія, паставыя і інш. [18; с. 12]. Значная колькасць баладных сюжэтаў мае выключна пазаабрадавае паходжанне і бытаванне, а сюжэты, звязаныя з абрадам, найперш цікавыя для разумення вытокаў жанру, фарміравання яго складу, вобразнасці. Тэксты, а пазней і напевы беларускіх народных балад прыцягвалі да сябе ўвагу на працягу ўсёй гісторыі беларускага фальклорнага збіральніцтва. Самымі вядомымі даследчыкам жанру балад у XIX ст. былі Ян Чачот, П. Шэйн, Е. Раманаў, Я. Карскі і іншыя. Названыя фалькларысты зрабілі шмат у вывучэнні і развіцці баладных песень. Так, напрыклад, значная колькасць тэкстаў балад была сабрана і часткова апублікавана ўжо ў 30-40-х гг. XIX ст. у зборніках Яна Чачота на беларускай мове або толькі ў польскім перакладзе. У працах І. Насовіча і П. Шэйна мы бачым, што фалькларысты працавалі над класіфікацыяй балад. Я. Ф. Карскі ў трэцім томе сваёй працы “Беларусы” даў вельмі трапнае азначэнне тэрміну “балада”. На яго думку, гэта ліра-эпічныя творы, у якіх эпічныя і лірычныя элементы ўраўнаважаны [13; с. 487]. Шмат прац з’явілася ў савецкі час, калі беларуская фалькларыстыка была пастаўлена на сур’ёзную навуковую аснову. Спецыяльны зборнік у двух тамах “Балады” (уступны артыкул, укладанне, каментарыі Л. М. Салавей) быў выдадзены ў 1977-78 гг. Упершыню ў беларускай фалькларыстыцы аўтар уступнага артыкула Л. М. Салавей паспрабавала даследаваць праблемы ўзнікнення і развіцця беларускай балады, разгледзіць яе ідэйна-тэматычны змест і мастацкія сродкі. У 1971 г. выйшла асобная манаграфія І. Ф. Штэйнера “Беларуская балада. Вытокі жанру і паэтычная структура”, у якой на багатым фактычным матэрыяле даследчык выказвае гіпотэзу пра паходжанне жанру, дае класіфікацыю, выяўляе нацыянальную спецыфіку твораў, а таксама іх самабытнасць і самастойнасць. Дасканалыя ўзоры народных балад змешчаны ў зборніку "Песні сямі вёсак", складзеным Н. С. Гілевічам, дзе ўключаны студэнцкія запісы з цэнтральных раёнаў Беларусі. Балады вылучаны ў асобныя раздзелы. Адбор праведзены з вялікай дасканаласцю, з глыбокім разуменнем спецыфікі гэтага жанру. Таксама найбольшую ўвагу заслугоўвае праца Н. С. Гілевіча "Наша родная песня". Тут аўтар дае шэраг трапных назіранняў пра месца і значэнне балады ў народным рэпертуары, пра яе жанравую прыроду, тэматыку, матывы, мастацкія асаблівасці. У 2002 г. у свет выйшла кніга “Пазаабрадавая паэзія”. Яе асобны раздзел, аўтарам якога з’яўляецца фалькларыст Л. М. Салавей, прысвечаны баладам. Падрабязна разглядаецца гісторыяграфія, ідэйна-тэматычны змест гэтага народнага жанру. Значная ўвага надаецца разгляду мастацкіх асаблівасцей баладных песень. У кніжцы “Беларусы. Вусная паэтычная творчасць” (2007 г.) балады вынесены ў асобны раздзел, аўтарам якога з'яўляецца К. П. Кабашнікаў. Даследчык дае класіфікацыю гэтых песень, называе асноўныя вобразы беларускіх народных балад. Вывучэнне і даследаванне балад адбываецца і ў наш час. Праблемамі жанру займаюцца такія даследчыкі, як Багамолава А. М., Салавей Л. М., Яскевіч А., Штэйнер І. Ф., Лецка К. і іншыя. З усяго вышэй адзначанага відаць, што жанр народнай балады быў цікавы не толькі даследчыкам XIX стагоддзя. Ён і сёння прыцягвае да сябе ўвагу многіх фалькларыстаў. Тэма дыпломнай працы “Трагічнае і драматычнае ў народнай баладзе” цікавая і, на наш погляд, патрабуе далейшага вывучэння, таму што народныя балады дастаткова не даследаваны. Гэтыя творы нясуць шмат павучальнасці для кожнага чалавека, з іх зместу можна даведацца пра жыццё і побыт нашых продкаў. Як філолагаў нас вабіць мова, якой напісаны балады: багатая на разнастайныя мастацкія сродкі, эмацыянальная, яскравая. Наша задача - далучыць свой даследчы голас да гэтага жанру, які хавае ў сваёй аснове шмат цікавых і багатых момантаў з пункту гледжання эстэтычнага.^ Мэтай нашай дыпломнай працы з’яўляецца даследаванне сродкаў у баладных песнях адлюстроўвання ўнутранага свет персанажаў у баладных песнях. Згодна з мэтай будзем вырашаць наступныя задачы: Прааналізаваць значэнне баладнай песні ў духоўным жыцці беларусаў. Вызначыць сістэму вобразаў баладных песень. Выявіць паэтычныя прыёмы, моўна-выяўленчыя сродкі балад, іх эстэтычную каштоўнасць. Вылучыць стылістычныя фігуры ў беларускіх народных баладах, вызна-чыць іх ролю ў стварэнні вобразаў.ІІ. Сродкі адлюстравання ўнутранага свету персанажаў у баладных песнях.2.1. Балада ў духоўным жыцці беларускага народаБеларускія народныя балады, створаныя мастацкім геніем народа і клапатліва пранесеныя ім праз стагоддзі, увабралі ў сябе па крупінцы найбольш яркія малюнкі жыцця нашых продкаў, іх уяўленні пра зло, дабро і справядлівасць, іх мары пра волю і шчасце. Без ведання гэтага фальклорнага жанру наш духоўны свет быў бы бяднейшы, нашы веды пра гісторыю народа былі б няпоўныя. Балада - гэта той жанр літаратуры, дзе глыбока ўзнімаюцца маральна-этычныя праблемы. Вялікая ўвага надаецца такім якасцям чалавека, як злачынства, здрада, вернасць, каханне і нянавісць. Як падкрэслівае А. Яскевіч, спектр жыццёвых настрояў, які адлюстроўвае жанр народнай балады, вельмі шырокі, таму адпаведна і спосабаў выяўлення рэчаіснасці ў гэтых творах вельмі многа: ад ліра-эпічнага да казачнага, ад падкрэслена рэалістычнага, нават бытавога да цалкам фантастычнага ці гульнёва-ўмоўнага [21; с. 16].Балады даюць нам вельмі багаты матэрыял для вывучэння мінулага нашага народа, пра яго псіхалогію, быт, уяўленні пра справядлівасць і прыгажосць. Гэта дае магчымасць зразумець, што было галоўным у жыцці нашых продкаў, якія якасці цанілі і паважалі і што было непрымальным, зняважлівым у іх асяроддзі.У цэнтры баладных песень ляжыць невырашальны канфлікт. Герой трапляе ў абставіны, выйсця з якіх няма. Персанажы народных балад вельмі часта дзейнічаюць ў варожым ці ўвогуле абыякавым да іх свеце. Мы ведаем, што беларускаму народу было наканавана шмат выпрабаванняў. Менавіта таму радуе наступнае: малюючы гібель, жыццёвае паражэнне героя, у большасці выпадкаў яшчэ і фізічна слабага, сацыяльна бяспраўнага, балада разам з тым робіць такое важнае эстэтычнае адкрыццё, як магчымасць духоўнай перамогі ў паражэнні і ў смерці. Беларускі народ бачыў у смерці героя балады выкрыццё зла, а таксама сцвярджэнне непазбежнай перамогі справядлівасці і дабра. [3; с. 10-12]Духоўнае жыццё народа – гэта і мастацка-літаратурнае жыццё этнаса. Таму мы лічым мэтазгодным разгледзіць гісторыю станаўлення і развіцця жанру народнай балады. Тэрмін "балада", першапачатковае значэнне якога — "танцавальная песня", прыйшоў да нас з Англіі, дзе яшчэ ў 18 стагоддзі былі апублікаваны старадаўнія англа-шатландскія апавядальныя песні -"ballads". Рамантычнае захапленне гэтымі народнымі баладамі падштурхнула адукаваных людзей таго часу ў многіх краінах Еўропы на пошукі нацыянальных твораў падобнага складу, а паэтаў — на складанне ўласных твораў часта на фальклорным матэрыяле. Упершыню на Беларусі характарыстыку жанра балады ў пачатку 19 ст. даў А. Міцкевіч, паказваючы ўзоры сваіх твораў баладнага жанру, заснаваных на матывах беларускага фальклору. [12; с. 425] У сваёй грунтоўнай прадмове да тома «Вершы», напісанай у 1820—1821 гг. і надрукаванай у 1822 г. у Вільні, ён зрабіў гістарычны агляд літаратурных плыняў у Заходняй Еўропе, аддаўшы належную ўвагу як бытаванню фальклорнай балады, так і станаўленню балады літара-турнай. Томік вершаў Адама Міцкевіча змяшчаў таксама яго ўласныя знакамітыя балады і рамансы і быў прысвечаны сябрам і паплечнікам Яну Чачоту, Тамашу Зану, Юзафу Яжоўскаму і Францішку Малеўскаму. Як адзначае Л. Салавей, паэт выступаў наватарам, пракладальнікам новых пуцявін у паэзіі, таму ён адчуваў патрэбу ў навуковым забеспячэнні свайго выдання, у абгрунтаванні новай літаратурнай плыні [12; с. 425]. Стары літаратурны свет незычліва ставіўся да новай паэзіі, не разумеў яе, не ведаў і не жадаў ведаць тыя вытокі ў народнай традыцыі, што яе жывілі. Паэт пісаў: «... публікуючы гэты невялікі збор балад і вясковых песень, якія звычайна лічацца гатункам рамантычнай паэзіі, што ўсё яшчэ застаецца пад праклёнам, які кідаюць на яго сёння многія арбітры паэзіі, тэарэтыкі, а нават і самі майстры слова, адчуў неабходнасць папярэдне выказацца, папраўдзе не як мастак, а толькі ад імя тых мастакоў, характар працы якіх быў прадметам і маіх практыкаванняў» [12; с. 426]. 3 гэтых слоў бачна, што спроба тэарэтычнага асэнсавання і абгрунтавання напрамку, які паэт выбраў для сябе, для сваёй творчасці, — гэта яшчэ намаганне зняцця праклёну неразумення з новай прагрэсіўнай грамадскай з'явы. Сцвярджаючы правы грамадзянства для новай літаратурнай плыні, скіроўвалася ўвага творцаў да роднага фальклору, безлічы жанраў народнай творчасці, якая да гэтага часу альбо не заўважалася, альбо невысока цанілася. У адносінах да фальклорнага песеннага жанру тэрмін «балада» сталі прымяняць даволі позна, у канцы 19 ст. (У. Дабравольскі). Носьбіты народнай балады абазначалі іх як «доўгія песні», «смутныя», «жаласныя», «так песні», «быль». [7; с. 124] Спроба збіральнікаў (У.Вярыга) аб'яднаць творы гэтага жанру пад назвай «думкі» не замацавалася ў беларускім народазнаўстве. А. Яскевіч адзначае, што беларуская вусна-паэтычная творчасць да часу з'яўлення прафесійнай літаратуры мела даволі развітыя традыцыі народнай балады [22; с. 16]. Вялікая колькасць тэкстаў і напеваў народных балад сведчыць пра жыццяздольнасць твораў гэтага жанру, важнай іх ролі ў сучасным народны рэпертуары. З усяго вышэй сказанага відаць, што народная балада займае значнае месца ў духоўным жыцці беларусаў. Творы гэтага жанру – адна з крыніц, з дапамогай якой можна больш даведацца пра гісторыю, традыцыі роднага краю, яго эстэтычны, маральны ідэал. Акрамя таго, народная балада паўплывала на з'яўленне літаратурнай “сястры”. Тэрмін “балада” зараз ужываецца для абазначэння ліра-эпічнага жанру ў фальклоры, літаратуры, музыцы, нават кіно. Высокія эстэтычныя і гістарычныя вартасці народнай беларускай балады, па-новаму асэнсаваныя прафесійнай літаратурай і мастацтвам, садзейнічаюць развіццю нацыянальнай культуры.^ 2.2. Сістэма вобразаў у народных баладах. Вобразы, выкарыстаныя ў беларускіх баладах, вельмі яскравыя і поўныя. Праз паводзіны персанажаў, іх пачуцці, размовы мы можам добра разгледзець унутраны свет чалавека, пачуць тое, што да нас хацеў данесці народ — аўтар твора. Вельмі багатая і разнастайныя з'яўляюцца балады навелістычнага характару, у якіх адным з распаўсюджаных вобразаў з’яўляецца нявестка, якую свякруха закляла ў рабіну. Ператварэнне адбываецца часцей у разнастайныя запаветныя дрэвы: рабіну, каліну, таполю, яліну. Пры дапамозе такіх ператварэнняў аўтар перадае нам жыццё гаротнай дзяўчыны, якую не ўзлюбіла свякруха, раскрывае ўнутраны свет закаханай маладзіцы, паказвае яе перажыванні і пакуты ад нешчаслівага кахання: Стрыкуча крапіва балотная, Журліва свякрова нягодная. Біла нявесту як дзень, дак ноч, Гнала нявесту з двара далоў: - Ідзі, нявеста, у чыста поле, Скінься, нявеста, рабінай [2; с. 125] Перад намі паўстаюць адразу два вобразы – свякрухі нягоднай і беднай нявесткі. У гэтай баладзе свякруха выступае адмоўнай, сварлівай жанчынай, якая незадаволена маладзіцай і заклінае яе ператварыцца ў рабіну. Тут праяўляюцца рэўнасныя адносіны да нявесткі за сына. Маці хоча, каб дзіця было побач з ёй, а не з маладой жонкай. Менавіта таму ў гэтым вобразе нам бачны недобразычлівыя, эгаістычныя паводзіны чалавека. Нявестка наадварот паўстае добрай, ціхмянай дзяўчынай, якая кахае свайго хлопца. Праз яе паводзіны мы бачым, што гэта паслухмяная, са светлай душой маладзіца. У баладзе характырызуецца яе станоўчы вобраз. Як адзначае Л. Салавей, адным з яскравых вобразаў у баладах з’яўляецца ластаўка [12; с. 487]: Да ў нядзельку раненька на зары Шчабятала ластаўка на моры, На беленькім камушку седзючы, І на беражочак гледзючы: - Ой, татулька, татулька, для бога, Знімі мяне з камушка бялога [2; с. 239] Тут адбываецца параўнанне дзяўчыны з ластаўкай. Сама на сабе гэтая птушка сімвалізуе лепшыя якасці: дабрыню, чысціню, пяшчоту. Так праз вобраз ластаўкі аўтар балады паказвае нам якасці дзяўчыны і робіць гэта для большай эмацыянальнасці, праўдзівасці. Вобразы долі, гора адносяцца да вельмі старажытных уяўленняў аб прадвызначанасці чалавечага шляху, аб надзяленні кожнага чалавека ужо пры нараджэнні добрай або благой доляй: А я ў горы не радзілася, Само гора прыкацілася. Пайду з гора ў чыста поле, Гора за мной катком коціць…[2; с. 452] У простага чалавека гора жыло побач, усюды хадзіла ззаду. Праз гэты вобраз аўтар балады паказвае, што просты чалавек вельмі часта пакутаваў, яму было нялёгка па жыцці побач з горам, якое не давала спакою. Усе вобразы, якія набывалі ў песнях сімвалічны сэнс, браліся з навакольнага, пераважна расліннага і жывёльнага свету, а таксама з вясковага працоўнага і сямейнага побыту. [12; с. 489] У баладах пра напады татар прысутнічае вобраз бярозы: - Ты, бярозе, хілява-бялява, Чаму ты ў полі не вясёла? Чаму ты, бяроза, суха, не зелена? [2; с. 264]Вобраз бярозы, якая траціць сваю прыгажосць, засыхае, церпіць ад наездаў татар, прыйшоў у баладу, на думку К. П. Кабашнікава, з вясельнай паэзіі. У баладных песнях бяроза – вобраз самадастатковы. Нам дастаткова толькі аднаго эпізода, каб убачыць спусташальнасць татарскіх набегаў. [10; с. 336] Сімвалічны вобраз каліны – адзін з самых распаўсюджаных і сэнсава шматгранных. Ярка і пераканаўча каліна як вобраз-сімвал маладой дзяўчыны або замужняй жанчыны (нявесткі) выступае ў некаторых народных баладах. Так паводле адной з балад, праклятыя за грэх казак і дзяўчына прараслі пасля смерці: казак – яварам, а дзяўчына – калінаю. Жаночыя вобразы-сімвалы, узятыя з жывёльнага свету, па колькасці і месту бадай што не ўступаюць вобразам расліннага свету. Асабліва часта сустракаецца шэрая зязюлька – сімвал жанчыны, якая горка сумуе-тужыць – або ў разлуцы з каханым, або па дому бацкоў. Па словах Л. Салавей, матыў ператварэння жанчыны ў птушку, найчасцей зязюлю, а яе дзяцей у дробных птушачак, салавейкаў, прысутнічае ў некалькіх сюжэтах і з'яўляецца сюжэтастваральным, без гэтага ператварэння сюжэт не можа існаваць, ён рассыпаецца [12; с. 445]. Шматлікія міфалагічныя ўяўленні славянскіх народаў мелі ў беларусаў свае ўвасабленні ў выглядзе паданняў, павер'яў, прыкмет. Зязюлю лічылі птушкай жаночага роду, птушкай без пары, птушкай-удавой. Беларусы гаварылі, што гэта пайшло яшчэ ад патопу і Ноевага каўчэга, калі зязюлю пакінуў яе самчык і яна нібыта паруецца з самцамі іншых птушак (ястрабам, пеўнем) і нават з вужам. За вобразам зязюлі замацавалася і сімвалічнае значэнне вяшчунні і варажбіткі. Зязюлі па народных павер’ях, дадзена знаць тое, чаго не ведаюць і не могуць ведаць людзі, таму ў песнях яна прадказвае лёс. Да рэдкіх сюжэтаў балад адносяцца творы з вобразам арла. Арол у індаеўрапейскай міфалогіі заўсёды знаходзіцца на вяршыні «Дрэва Сусвету». Гэтая птушка служыла пасланцам багоў, далятала да мора, прыносіла адтуль весткі, могла бачыць ніжніх ранейшых багоў, зрынутых у апраметную. [12; с. 463] У беларускай фальклорнай спадчыне арол таксама памяшчаецца часта на дубе — дрэве Перуна, ці «Дрэве Сусвету»: Узяў стрэльбу да застрэліў гарла на дубе. Дзе галоўка упала, там цэркаўка стала, А дзе крылца ўпалі, там алтары сталі. А дзе ножанькі ўпалі, там свечанькі сталі. [3; с. 484]Асаблівасцю казачных балад з'яўляюцца таксама вобразы дзікіх звяроў, пра якія дастаткова міфалагічных уяўленняў і якія шырока прадстаўлены ў казках. Гэта найперш воўк (сюжэты «ваўкі-нянькі», «воўк перамагае ў шлюбным спаборніцтве», у першым сюжэце яго можа замяніць мядзведзь): Над дзіцятачкай чатыры нянечкі, Чатыры нянечкі, шэрыя ваўкі. Радзілі раду, раду добрую [3; с. 583]Або: — Я гэта мора пераплыву, Зялёны явар перарубаю — Каралеўначку за сябе вазьму. Каралеўначка плача — ісці не хоча, А ваўчышча рагоча — узяць хоча. [3; с. 592] Беларускія балады данеслі да нас шэраг міфалагічных матываў, якія сведчаць пра веру нашых продкаў у мажлівасць ператварэння чалавека ў аб'екты навакольнай прыроды: кветкі, дрэвы, каменні, рэчкі і інш. У мастацкі твор уключаецца гатовы добра вядомы архаічны матыў, які служыць большай мастацкай выразнасці твора, робіць яго глыбокім і змястоўным. [12; с. 459] З мужчынскіх вобразаў варта адзначыць зялёны дубочак – вобраз, які процістаіць жаночым вобразам з расліннага свету, хаця ні з адным з іх і не спараны (як, напрыклад, явар з калінай або з ліпай) [12; с. 487]: Прыблудзілася к зялёнаму дубу, Тут я, млода, начаваці буду. Я думала, што дуб зеляненькі, Адазваўся казак маладзенькі. [3; с. 249] Як зазначае К. Лецка, у беларускай народнай баладзе, як і ў фальклоры многіх народаў свету, набліжанасцю да рамантычнага паказу вызначаецца такая сітуацыя, калі ў знак моцнай і неразлучнай любові нябожчыкаў (звычайна хлопца і дзяўчыны) на іх магілах вырастаюць і сашчапляюцца дуб з бярозаю або зрастаюцца разам вяршочкі зялёнага явару і белай бярозы [15; с. 182]. Гэты гімн вернасці ў каханні праз алегарычныя вобразы дрэў знайшоў адлюстраванне ў рамантычнай баладзе «Дзве бярозы» Яна Баршчэўскага, у творчасці іншых паэтаў-рамантыкаў. Становяцца «дубочкамі, бярозкамі» і нават «белым камянём» героі народнай балады «Заклятае вяселле». У дадатак да таго хлопец, дзяўчына ці нявестка могуць стаць вярбою. З жаночых вобразаў у беларускіх баладах бадай што самым глыбокім і яркім, мастацкі дасканалым трэба лічыць вобраз сялянскай дзяўчыны Бандароўны, галоўнай гераіні аднайменнай балады. [10; с. 341] Пачуццё чалавечай годнасці, жаночага гонару, мужнасць, сіла волі, здольнасць супрацьстаяць дамаганням пана, улада якога над сялянамі была неабмежаванай, сканцэнтраваны ў гэтым вобразе народнай гераіні. Яна не прымае падарункаў пана, наносіць яму нечуваную абразу, хоць ведае, што рызыкуе жыццём: - Ой, лепей, пане Хаміцкі, у сырым пяску гніці, Як за панам Хаміцкім у атласе хадзіці. [2; с. 343] Такім чынам, мы бачым, што беларускія народныя балады насычаны разнастайнымі вобразамі, праз якія больш дакладна характарызуецца чалавек, яго паводзіны, унутраны стан. ^ 2. 3. Персаніфікацыя і алегорыя як сродкі раскрыцця вобразаў у баладах Балада ставіць ў цэнтры ўвагі індывідуальны чалавечы лёс. Падзеі, значымыя для ўсяго народа, этычныя пытанні, сацыяльныя, філасофскія перадаюцца ў баладах праз прызму асабістых чалавечых адносін і лёсаў. Мастацкая спецыфіка баладных песень вызначаецца іх эпічнасцю і драматызмам, якія ствараюцца з дапамогай персаніфікацыі і алегорыі. Менавіта на гэтых мастацкіх прыёмах мы спынімся у дадзеным раздзеле. Н. С. Гілевіч адзначае: “Увасабленне як сродак мастацкага адлюстравання рэчаіснасці ўзнікла і развілося на глебе старажытнага анімізму. У тыя далекія часы, калі чалавек адушаўляў з'явы і прадметы прыроды, ўвасабленне не было свядомым паэтычным прыемам, а з'яўлялася адной з асноўных вызначальных рыс светапогляду людзей”. [11; с. 104]. Вера ў «душу» ўсяго існага на зямлі і на небе суіснавала ў свядомасці нашых далёкіх продкаў з верай у магічную сілу слова, таму і гучаў у народных творах непрытворны зварот да магутных і незразумелых сіл прыроды, да зямлі і сонца, да стыхій і раслін, да язычаскіх духаў і бостваў. Паступова чалавек вызваляўся ад міфалагічных уяўленняў, траціла над ім уладу і старажытная магія слова, але заставалася пранесеная праз стагоддзі звычка звяртацца да аб'ектаў нежывой прыроды як да адушаўлёных, ачалавечаных істот. В. П. Рагойша так акрэслівае сэнс персаніфікацыі: “разнавіднасць метафары, якая заключаецца ў наданні чалавечых уласцівасцей рэчам, прадметам, з'явам прыроды” [1; с. 110-111]. Персаніфікаванымі могуць быць таксама жывёлы і расліны. Пералічым некаторыя персаніфікаваныя вобразы беларускіх баладных песень. У творах гэтага фальклорнага жанру ажываюць і пачынаюць гаварыць сонца і месяц, дарога і лес, дрэвы і жывёлы. Напрыклад, у баладах з сюжэтам “Вестка пра смерць казака” на двор да маладзіцы прылятаюць галубы (у іншых варыянтах - саколікі, салаўі, гусі) і кажуць ёй: - Ой, паслухай-ка, Паслухай-ка, маладая ўдава, Ой, а ці стогнець, Ой, ці стогнець дарожачка шырака, Ой, ці шуміць жа, Ці шуміць жа дубровушка зеляна? [3; с. 31] Праз словы птушак народ-творца выказвае спачуванне маладой удаве, і вельмі дапамагае ў гэтым менавіта прыём увасаблення. Дзякуючы яскравым персаніфікаваным вобразам дарожкі, якая стогне, дубровушкі, якая шуміць, ствараецца патрэбны эмацыянальны фон. Баладная песні ўспрымаецца пры гэтым не толькі на слых, але ствараюцца і зрокавыя асацыяцыі. Цікавасць выклікае персаніфікаваны вобраз арла з балады “Удава размаўляе з арлом”. Удава спытала птушку пра лёс “мілага дружка” і пачула ў адказ: - Ох, твой міленькі дружок Ён з туркамі ваюе, Ён з туркамі ваюе Па каленачка ў крыве Ды й па пашачкі ў трупе. [3; с. 78] У прыведзеным урыўку персаніфікацыя спалучаецца з гіпербалай: па каленачка ў крыве ды й па пашачкі ў трупе. [3; с. 78] Сінтэз гэтых выяўленчых сродкаў дазваляе перадаць антыгуманны характар вайны, яе жорсткасць, вынішчальнасць. Прычым назіраецца нават нарастаючая градацыя (стылістычная фігура, якая заключаецца ў тым, што ў вершаваных радках групуюцца словы словы ці выразы з нарастаннем іх эмацыянальна-сэнсавай выразнасці [17; с. 127]): А на яму рубашоначка Ўся ўскіпела у крыве. [3; с. 78] Вобраз мілага дружка, які ваюе з туркамі, завершаны, у слухача ён выклікае моцнае спачуванне. Тым не менш, мы можам сцвярджаць, што гэты вобраз – сімвал справядлівасці і духоўнай перамогі. Народ верыць, што лёс будзе добразычлівы да іх, і таму на словы арла адказвае словамі ўдавы, якая чакала і далей будзе чакаць мілага, як чакае сам народ з вайны кожнага салдата: Прынясі-ка ты, арол, Мне рубашачку ад яго. Выпару я рубашачку Сваімі гаручымі слязьмі, Высушу я рубашачку Сваёю сухатой, Перашыю рубашачку Я сваёю красатой. [3; с. 79]Бадай, што найбольш выразна і наглядна прыём увасаблення выступае ў баладных песнях, у якіх дзейнымі асобамі з'яўляюцца персаніфікаваныя вобразы няшчаснай долі, бяды і гора. У беднага, гаротнага чалавека долі — шчасця, добрага лёсу — няма: Я думала, што соўнычко зходзіць, Ліха доля пад акенкам ходзіць, Ліха доля шл...й валачыцца. Я думала, што кароўка рычыць — Ліха доля пад акенкам крычыць. [3; с. 595] Гераіня спрабуе нават прадаць сваю “ліху долю”: Пойдзем долю на торг прадаваці, Знаюць людзі — не йдуць купаваці. Пойдзем з доляй а з торгу дадому, Цяпер долю хоць з мосту да ў воду. [3; с. 595] Нельга не паспачуваць персанажу балады, так ярка намаляваны ў ёй вобраз ліхой долі. Блізка да ўвасаблення стаіць алегорыя — іншасказанне. Як зазначае Н. С. Гілевіч, ”алегарычным мы звычайна называем такі вобраз або малюнак, які ў канкрэтных, зрокава-ўспрымальных абрысах падае пэўны абстрактны прадмет, адцягненае паняцце” [11; с. 123]. У песенным фальклоры алегарычныя вобразы і малюнкі сустракаюцца не часта. Да іншасказальнасці, да ўмоўнай паэтычнай мовы, творца народных песень звяртаўся, як правіла, тады, калі трэба было гаварыць пра з'явы, або не зусім яму зразумелыя, або варожыя і небяспечныя. [11; с. 123] Такою з'явай была для яго, напрыклад, смерць. Вось яна і падаецца ў многіх народных баладах у вобразах алегарычных. Найбольш пашыраная ў баладных песнях алегорыя смерці — гэта вяселле, шлюб. Паводле аднаго сюжэта, бел малойчык, паміраючы на чужыне, просіць свайго варанога каня дабегчы да двара і паведаміць маці пра сына: He кажы, коню, што забіт ляжу, Да скажы, коню, што ажаніўся. — Што ж у яго за сваты былі? — Былі ў яго сваты — зяленыя дубы. — Што ж у яго, коню, за музыка быў? — Быў у яго музыка — зялёны явар. — Што ж у яго, коню, за сванька была? — Была ў яго сванька— чырвоная каліна. — Што ж у яго, коню, за дружкі былі? — Былі ў яго дружкі — белыя бярозкі. — Што ж у яго, коню, за млода была? — Была ў яго млода — арабіначка, У чыстым полі да магілачка. [3; с. 281] Гэты паэтычны дыялог, перадаючы трагізм падзеі, арганічна звязвае баладу і з беларускай прыродай, і з нацыянальнымі абрадамі і звычаямі, у дадзеным выпадку — з абрадам вяселля, асноўныя дзеючыя асобы якога пералічаны ў творы. Вельмі ўражлівы і запамінальны алегарычны малюнак смерці створаны народнай фантазіяй у баладнай песні «А на моры дзяўчыначка бель бяліла». Два малойцы завялі дзяўчыну ў карчомку, «напаілі віном аж дап'яну», затым павялі яе к сіняму мору, пасадзілі ў чаўночак «дый піхнулі човен ад беражочку». «Ачхнулася дзяўчына сярод мора» і, зразумеўшы, што здарылася, якое страшнае вяселле адбылося, у які яна замуж пайшла, гаворыць: - Ці не татачка мяне сюды выпраўляў, Ці не мамачка мне куфрык накладае, Ці не сястрыцы мне песенькі спяваюць, Ці не браткі мае конікі сядлаюць. Выпраўлялі мяне буйныя ветры, Накладалі мне куфрык цёмныя ночкі, Успявалі мне песні ясны зоркі, А сядлаў мне коні ясны месяц. [3; с. 191]Такім чынам, стварэнню яскравых, пераканаўчых вобразаў, найлепшаму раскрыццю характараў персанажаў у беларускіх баладных песнях служаць персаніфікацыя і алегорыя. Персаніфікацыя цесна звязана з міфалагічным мысленнем, для якога ўласціва адсутнасць дакладнага раздзялення жывога і нежывога, натуральнага і звышнатуральнага. Да алегорыі народ звяртаўся, калі разумеў небяспечнасць або варожасць чагосьці для яго самога. Названыя прыёмы цесна звязаны з іншымі пэтычнымі і стылістычнымі сродкамі, часам прадвызначаюць іх. ^ 2. 4. Эпітэты, параўнанні, метафары, памяншальна-ласкальныя суфіксы – важныя кампаненты ў паэтычным стварэнні чалавечых характараў у баладах Мастацкія сродкі балады вызначаюцца яе прыродай і той функцыяй, якую яна выконвае як фальклорны жанр. У адным з лістоў Аляксей Максімавіч Горкі пісаў: “Сапраўдная народная песня за вонкавым хараством, за формай не гоніцца, а ўмее гаварыць ад душы самымі простымі і таму прыгожымі словамі” [11; с. 7]. Нам здаецца, што ў гэтай характарыстыцы народнай паэзіі не толькі адзначана вельмі важная асаблівасць яе мастацкай прыроды (“за вонкавым хараством... не гоніцца”), але і дадзены ключ да таямніцы паэтычнага майстэрства народных песнятворцаў: увесь сакрэт у тым, каб “гаварыць ад душы простымі і таму прыгожымі словамі”. У баладзе можна сустрэць усе традыцыйныя песенныя сродкі і прыёмы стварэння мастацкіх вобразаў. Беларуская народная паэтыка мае сістэму сродкаў выразнасці і вобразнасці мовы, якія выяўляюць стылёвую адметнасць розных фальклорных жанраў. Адным з самых пашыраных сродкаў вобразнага адлюстравання рэчаіснасці ў баладах з’яўляецца эпітэт — мастацкае азначэнне, якое характарызуе прадмет або дзеянне, вылучаючы і падкрэсліваючы ў ім пэўную , звычайна найбольш істотную рысу: Дзе крыніца глыбокая, Там вадзіца сцюдзёная І травіца зялёная. [ 2; с. 291] А. М. Багамолава зазначае, што народна-паэтычнаму эпітэту характэрна ўстойлівая сувязь з паяснёным словам, узнаўляльнасць пры апісанні аднолькавых ці падобных сітуацый, пры стварэнні тыповых або наадварот арыгінальных фальклорных вобразаў, а таксама пры перадачы пэўных эмацыянальных эмоцый народа-творцы. [1; с. 67]. Нельга адмовіць, што ўжываюць эпітэты ў баладах дзеля таго, каб зрабіць яе больш паэтычнай, па-мастацку больш дасканалай, і гэтым самым узмацніць сілу яе эмацыянальнага ўздзеяння, дапамагчы больш глыбока і поўна раскрыць яе чалавечы змест, адлюстраваць характары. У якасці эпітэта ў беларускіх народных баладах выкарыстоўваюцца прыметнікі як з прамым, так і з пераносным значэннем. ^ Прыметнікі з прамым значэннем забяспечваюць дакладную характарыстыку вобразаў, называюць галоўную, вызначальную рысу з'яў, прадметаў у канкрэтнай сітуацыі: Мая жонухна маладая. Ды пайшла яна ў крынічку Па халодненькую вадзічку. [2; с. 93]Другая група эпітэтаў, якія ўжываюцца ў баладных песнях у прамым значэнні, дазваляе ідэалізаваць рэальнасць або ўдакладніць пэўныя характарыстыкі: Аднаму дала шаўковы платок, // Другому дала залаты пярсцёнак [2; с. 47].Часам у беларускіх баладах можна сустрэць эпітэты таўталагічнага характару: А малодка маладая Загінула, жывучы за худой худачынаю [2; с. 412] Або: Раса мая расістая, І эй, раса мая расістая [2; с. 51]Па сутнасці, мы бачым тоеснасць значэнняў, таму што і назоўнік, і прыметнік выклікаюць у нашым ўяўленні аднолькавыя асацыяцыі, бо заключаюць у сабе адзін і той жа сэнс. Аднак таўталагічныя эпітэты не проста паўтараюць пэўную прымету, а падкрэсліваюць, вылучаюць яе, што дазваляе зрабіць вобраз персанажа баладнай песні больш яркім і пераканальным, канкрэтазаваць яго, што, на думку А. М. Багамолавай, асабліва важна для ўспрыняцця сітуацыі або зместу ўсяго твора. [1; с. 67]^ Сталыя, або традыцыйныя эпітэты – адна з асноўных прыкмет мовы народных балад. Такія эпітэты маюць трывалае вобразна-сэнсавае значэнне. Многія з іх зліліся з паяснёнымі назоўнікамі ў адно цэлае і асобна ад іх не ўспрымаюцца: красна дзеўка, добры людзі, зычны галасок, буйны вецер, жоўценькі пясочак, чыста поле. [2; с. 300-385] Найбольшую самабытнасць, змястоўнасць і паэтычнае хараство нясуць эпітэты-прыдаткі: Была ў маткі адна дачка, Адна дачка-работначка. [2; с. 98]Або: Ой, сыночкі-саколікі, Асядлайце пара каней. [2; с. 543]Яны патрабуюць асаблівай увагі, бо прыдатак заключае ў сабе значэнне прыметы і яе своеасаблівую характарыстыку, утварае разам з паяснёным назоўнікам адзін цэласны вобраз. Эпітэты-прыдаткі амаль немагчыма замяніць звычайнымі азначэннямі-прыметнікамі, бо пры такой замене губляецца не толькі сэнс, эмацыянальная напоўненасць, лаканічнасць выражэння, але разбураецца сам эпітэт, на яго месцы ўзнікае проста лагічнае азначэнне. У баладах сустракаюцца і эпітэты, выражаныя ўсечанай формай прыметніка, якія нібы ажыўляюць песню, надаюць ёй выразнасць, эстэтычнасць, прыгажосць: зіма марозяна, вячорна зара, родна сястра [2; с. 518, 614, 619]. Менш сустракаецца эпітэтаў-прыметнікаў з пераносным значэннем. Узорам такіх вобразных сродкаў могуць служыць метафарычныя эпітэты. Яны абазначаюць прымету, перанесеную на аснове якой-небудзь блізкасці або падабенства з аднаго прадмета на другі, адначасова называюць і ацэньваюць з’явы рэчаіснасці, перадаюць адносіны да іх: Як там цякуць рэчкі крывавыя, І ручайкі цякуць слязавыя, Як там масты мосцяць трупавыя [2; с. 311].У прыведзеным прыкладзе мы сутыкаемся з гіпербалізацыяй якасцей, уласцівасцей прадметаў. Вядома, гіпербалу нельга разумець літаральна, але гэты троп дазваляе ўявіць праз нерэальнасць, немагчымасць з'яў глыбіню пачуццяў персанажаў. Нам лёгка адчуць, якая ж бяда там, дзе рэчкі і ручайкі з крыві і слёз, а масты – з трупаў. Часам можна сустрэць нават ампліфікацыі (накапленні) з эпітэтаў: - Выйдзі, выйдзі, найстарэйша сястра, Нясі хустку што найлепшую,^ Найлепшую, найбялейшую, Бялейшую, харашэйшую. [2; с. 16]Успомнім, якое азначэнне ампліфікацыі дае Рагойша В. П.: “стылістычны прыём, сутнасць якога ― у нагнятанні аднатыпных слоў ці моўных канструкцый (эпітэтаў, параўнанняў, сінонімаў, злучнікаў, аднародных членаў сказа і г. д.)” [17; с. 130]. З дапамогай накапланняў адлюстроўваецца ўсё багацце народнай мовы, вершаваным радкам надаецца непаўторны лірызм.Для балад характэрна выкарыстанне метафар. Даследчык паэтыкі літаратуры А. Квяткоўскі разглядае метафару як “неназванае параўнанне”. Н. С. Гілевіч лічыць, што гэта справядліва і ў дачыненні да метафары фальклорнай. Калі ў параўнанні абодва прадметы называюццца сваімі імёнамі і эстэтычны эфект дасягаецца шляхам іх адкрытага супастаўлення, то ў метафары адзін з гэтых прадметаў “прысутнічае” толькі нейкай сваёй адзнакай, нейкай рысай, і мы павінны самі выклікаць яго ў сваім уяўленні, бо інакш вобраз нам будзе незразумелы. [11; с. 116] Метафары можна назваць аўтарскім бачаннем свету, і, каб яго адчуць, трэба пільна ўглядацца ў глыб балады. Напрыклад, у беларускіх баладах з сюжэтам “Муж карае жонку па намове маці” мы бачым наступную карціну: з-пад гаю выязджае казак (жаўнер, конік) і грае на скрыпцы. Цікавасць выклікаюць радкі: Струна струне голас дадае. Са зместу песні мы д