Тэорыя інстытутаў М. Орыу

Змест

орыу інстытутаў тэорыя

Уводзіны

1. Пасылкі фармавання тэорыі інстытутаў М. Орыу

2. З’яўленне тэорыі інстытутаў М. Орыу

3. Працяг тэмы інстытутаў

Заключэнне

Літаратура

Уводзіны

Тэма майго рэферата гучыць як “тэорыя інстытутаў М. Орыу”. Асаблівае месца сярод усіх сацыялагічных прававых канцэпцый належала менавіта інстытуцыяналізму. Яго асновы былі закладзеныя вядомым французскім адміністратівістам, дэканам факультэта права Тулузскага універсітэта Морысам Орыу (1856-1929).

Тэорыя інстытутаў, з’яўляецца часіткай цэлай сістэмы даследванняў у галіне інстытуцыяналізму. У сферы права і дзяржаўнага кіравання даследванні М. Орыу пакінулі вялікі адбітак. У сваёй працы я паспрабую асвятліць некаторыя ідэі і канцэпцыі Морыса Орыу, як аднаго з заснавальнікаў канцэпцый інстытуцыяналізму.

1.
Пасылкі фармавання тэорыі інстытутаў М. Орыу

Адна з асноўных праблем французскіх сацыялагічных канцэпцый права пачатку XX стагоддзя, пры ўсіх іх метадалагічных адрозненнях, - праблема аб'ектыўнай нарматыўнасці. Развіваючыся ў палеміцы з юрыдычным пазітывізмам, сацыялагічная юрыспрудэнцыя Францыі адмовілася ад разумення права як выраза нарматыўнай волі дзяржавы. Як сцвярджаў лідэр школы «вольнага права» Ф. Ажані, прававая тэорыя павінна «прама і канчаткова адмовіцца ад ілюзіі, быццам пісаны закон можа трымаць усе дзеючае права» [1]. У аснову сваёй канцэпцыі ён паклаў адрозненне паміж «данасцю" права і юрыдычнымі канструкцыямі, адпаведна якім у правазнаўства павінны быць вылучаныя сферы уласна навукі («вольнага даследавання права») і юрыдычнай тэхнікі. Усе фармальныя, або другасныя, крыніцы права (закон, звычай, акты судовай практыкі) сутнасць юрыдычнай канструкцыі, закліканыя выявіць сапраўдную прававую рэальнасць - «аб'ектыўна справядлівае». Прытрымліваючыся вызначанай праграме, Ф. Ажані і блізкія да яго Э. Ламбер, Ж. Крюе і Р. Салейль меркавалі паставіць юрыдычную навуку на строга аб'ектыўную глебу і тым самым пераадолець як суб’ектывісцкі рэлятывізм, што ацэньвае запазычванне ў залежнасці ад месца знаходжання «назіральніка», так і метафізічнае апрыярызм з яго трансцэндэнтнымі кропкамі адліку прававога.

Тэзіс аб аб'ектыўна зададзенай справядлівасці збліжала канцэпцыю Ф. Жэні з салідарызмам Л. Дюгі, найбольш поўна рэалізаваць тэндэнцыю да атаясамленьня фактычных адносін і прававой нормы. Л. Дюгі зыходзіць з таго, што уласцівая праву нарматыўнасць ёсць выраз не суб'ектыўнай свядомасці, а адносін ўзаемазалежнасці членаў сацыяльнага калектыву. Факт і права непарыўныя, таму норма права можа існаваць толькі як аб'ектыўнае сацыяльнае патрабаванне, як закон сумеснага жыцця, які выцякае з факту салідарнасці [2]. Сярод фактычных сувязяў у рамках таго ці іншага сацыяльнага аб'яднання Л. Дюгі вылучаў, перш за ўсё, аптымальныя для жыццядзейнасці дадзенага калектыву адносіны, разглядаючы іх як формаўтваральнае ядро сацыяльнай рэгуляцыі. Аднак з гэтай дакладнай пасылкі ён рабіў памылковую выснову, быццам адносіны, неабходныя для падтрымання жыццяздольнасці калектыву, уладна дыктуюць вызначаны парадак узаемасувязяў паміж яго членамі і таму выступаюць у якасці нормы павіннасці. Інакш кажучы, павіннасцьнапрамую звязвалася з сацыяльным законам, з існуючым па неабходнасці. Няма нічога дзіўнага ў тым, што праблема ператварэння існага ў належнае і належнага ў прававое ў салідарызме засталася нявырашанай. Яна была папросту знятая: паміж крайнімі членамі гэтага паняційнага шэрагу ўсталёўвалася цвёрдая, адназначная залежнасць,што не дапускае ніякай іншай павіннасці, акрамя прававой.

2.
З’яўленне тэорыі інстытутаў М. Орыу

Асаблівае месца сярод сацыялагічных прававых канцэпцый належала інстытуцыяналізму. Яго асновы былі закладзеныя вядомым французскім адміністратівістам, дэканам факультэта права Тулузскага універсітэта Морысам Орыу (1856-1929). Гісторыя фарміравання і тэарэтычнае ўтрыманне інчтытуцыяналісцкіх канцэпцый права ў айчыннай літаратуры ў цэлым асветлены Пытанні ж анталогіі права ў дадзеных канцэпцыях прадметам спецыяльнага разгляду пакуль не сталі. [3]

Тэорыя інстытутаў, высунутая М. Орыу, адрознівалася ад іншых вучэнняў таго часу істотным момантам - адзінствам палітычнай і прававой тэорыі, і дасягаецца за кошт таго, што абедзве яны грунтаваліся на адзіным паняцці інстытута. Па М. Орыу, нормы права ствараюцца інстытутамі як аўтаномнымі сацыяльнымі ўтварэньнямі (дзяржавай, гандлёвымі таварыствамі, прафсаюзамі і да т.п.) і ў ходзе працяглага прымянення пераўтворацца ў прававыя «інстытуты-рэчы».

Памылка Л. Дюгі, лічыў вучоны, у тым, што ён перабольшваў значэнне нормы права як аб'ектыўнага элемента юрыдычнай сістэмы. На самай справе «сапраўдным аб'ектыўным элементам юрыдычнай сістэмы з'яўляецца інстытут. Інстытут, праўда, утрымлівае і суб'ектыўны пачатак, які развіваецца ў працэсе персаніфікацыі; аднак "корпус" інстытута выступае як аб'ектыўны элемент, і гэты корпус з яго накіроўвачай ідэяй і арганізаванай уладай па юрыдычнай сіле больш значны, чым прававая норма. Менавіта інстытуты спараджаюць нормы права, але не нормы права - інстытуты »[4].

Французскі юрыст разглядаў грамадства як сукупнасць вялікай колькасці інстытутаў. Сацыяльныя механізмы, пісаў ён, "ўяўляюць сабой арганізацыі, ці інстытуты, якія ўключаюць у сябе людзей, а таксама ідэю, ідэал, прынцып, якія служаць свайго роду горанам, здабываюць энергію гэтых індывідаў". Калі першапачаткова тое ці іншай кола асоб, аб'яднаўшыся для сумесных дзеянняў, утварае арганізацыю, то з моманту, калі ўваходзячыя ў яе індывіды пранікаюцца свядомасцю свайго адзінства, яна паўстае ўжо інстытутам. Адметнай прыкметай інстытута Орыу лічыў менавіта накіроўвачую ідэю.

Па вызначэнні Ориу інстытут - гэта ідэя справы або прадпрыемства, якая ажыццяўляецца прававымі сродкамі. Напрыклад, камерцыйнае прадпрыемства пабудавана на ідэі прыбытковай спекуляцыі, шпіталь - на ідэі спагады. Дзяржава, падкрэсліваў Орыу, рэалізуе ідэі заступніцтва грамадзянскай супольнасці нацыі, абароны прыватнай уласнасці як сферы свабоды індывідаў. З цягам часу інстытуты набываюць ўстойлівы характар і звычайна жывуць значна даўжэй, чым стварыўшыя іх асобы.

Орыу вылучаў два тыпу інстытутаў: карпаратыўныя (гандлёвыя грамадства, асацыяцыі, дзяржава, прафсаюзы, царкву) і рэчавыя (прававыя нормы). Абодва віду былі ахарактарызаваны ім як своеасаблівыя ідэальныя мадэлі сацыяльных адносін. Адрозненне паміж імі бачыць у тым, што першыя інкарпараваны ў сацыяльныя калектывы, тады як другія не маюць уласнай арганізацыі і могуць прымяняцца ў рамках любых аб'яднанняў.

Асноўная ўвага ў тэорыі Орыу была нададзена карпаратыўным інстытутам. Як аўтаномныя абразаванні, яны валодаюць агульнымі рысамі, а менавіта: вызначанай накіроўвачай ідэяй, арганізацыяй улады і сукупнасцю нормаў, якія рэгулююць ўнутраны распарадак. "Кіраванне групамі людзей, якое ажыццяўляецца пры дапамозе стварэння права і парадку, патрабуе, каб тыя, хто кіруе, самі маглі тварыць права", - паказваў Орыу. Паняцці ўлады, кіравання, права ў яго дактрыне былі распаўсюджаны на ўсе карпаратыўныя інстытуты. Сацыяльныя фарміравання тым самым былі прыраўнаныя адзін да аднаго, маляваліся з'явамі аднаго парадку.[14]

Растлумачваючы сваю пазіцыю адносна метадалогіі юрыдычнай навукі, М. Орыу падкрэсліваў: «Мы будзем прытрымлівацца метаду, які ішоў ад аб'ектыўнага да суб'ектыўнага, і будзем тлумачыць, магчыма, большы круг пытанняў аб'ектыўнай арганізацыяй (а не воляй суб'ектыўнай асобы). Нададзім гэтай апошняй галоўнае месца і пакінем за суб'ектыўным элементам толькі тое, што сапраўды нельга будзе звесці да аб'ектыўнага тлумачэння ... »[5].

Першапачаткова накіроўвачая ідэя інстытута, паводле М. Орыу, атрымлівае нарматыўны выраз у валявых актах кіруючых асоб. Гэта так званы першы пласт, або часовы стан права, напад на сілу якога забяспечваецца аўтарытэтам палітычнай улады. Існаванне гэтага віду прававых нормаў («права дысцыпліны») тлумачыцца неабходнасцю прымусовага рэгулявання адносін у рамках сацыяльных калектываў. Зыходзячы з гэтага ў кожнай супольнасці або групе ствараюцца і выпрацоўваюцца нарматыўныя прадпісанні, якія вызначаюць характар узаемаадносін паміж яе членамі. «Кіраванне групамі, якое ажыццяўляецца пасродкам стварэння права і парадку, патрабуе, каб кіруючыя маглі самі ствараць права» [6]. Такім чынам, М. Орыу распачаў адну з самых ранніх ў буржуазным правазнаўстве спроб плюралістычнай інтэрпрэтацыі прынцыпу «ubi societas ibi jus».

Аднак «права дысцыпліны", лічыў ён, недасканала, не валодае сапраўднай юрыдычнай прыродай, бо ўяўляе сабой толькі суб'ектыўны выраз накіроўвачай ідэі інстытута. Каб стаць сапраўдным правам, прававыя прадпісанні павінны атрымаць адабрэнне, згода ў форме далучэння да дзеючых нормаў з боку падданых, г.зн. санкцыянаваныя самім фактам іх «працяглага, нічым не парушанага існавання». Толькі ў такім выпадку яны пераходзяць з часовага стану, з характэрным для яго папярэдніх выкананняў ўладных імператываў, у стан «усталяванага», статутнага права (droitstatutaire).

Вылучаючы ў якасці крытэрыя права далучэнне падданых да тых ці іншых сацыяльных нормам (той жа крытэрый выкарыстоўваецца і для размежавання «фактычнай» і «прававой» улады), М. Орыу тым самым падмянялі праблему ўзнікнення і спецыфікі палітыка-прававога рэгулявання грамадскіх адносін праблемай сацыяльнага рэгулявання у цэлым, што ў канчатковым рахунку прыводзіла да адмаўлення класавай пэўнасці права і дзяржавы.

Адметнай рысай нормы права ў М. Орыу, па сутнасці справы, выступае мера яе эфектыўнасці. Любая сацыяльная норма, якая атрымала прызнанне членаў супольнасці і рэалізаваная ў пэўных адносінах, сутнасць норма права. Для яго, як і для іншых прадстаўнікоў сацыялагічнага кірунку (Л. Дюгі, Г. Жез, Ж. Ссель), праблема, такім чынам, складалася ў тым, каб зразумець фактычныя адносіны, практыку з пункту гледжання іх нарматыўнага зместу. Падкрэслім пры гэтым, што вучоны разглядаў «жыццё ў праве» як найбольш спарадкаваную і ідэальную форму існавання грамадскіх адносін.

Прававая канцэпцыя М. Орыу належыць да сацыялягічнага кірунку ў заходняй юрыспрудэнцыі (хоць у ёй меліся напластаванні, якія спарадзілі ацэнкі інстытуцыяналізму ў якасці натуральна-прававой дактрыны). Разам з іншымі сацыёлагамі ён засяродзіў увагу на функцыянальным аспекце права і эфектыўнасці прававой нормы, што непазбежна прыводзіла яго да разумення права як дзеючага парадку адносін. Паводле вучэння М. Орыу, права ёсць усталяваны, ажыццёўлены «парадак рэчаў», карпаратыўны правапарадак. «Прававы парадак у дзяржаве складаецца не толькі з агульных прававых нормаў, але і прыватных прававых станаў». Крыніцай апошніх «служыць не што іншае, як праваадносіны, т. б. прававы інстытут, які з'яўляецца не чым іншым, як фактычным становішчам, ці фактычнай арганізацыяй ... набывае цалкам гэтак жа, як і агульныя нормы, юрыдычнае значэнне шляхам асвячэння або ўзаконьвання, якое выцякае з псіхалагічнага далучэння і згоды грамадзян, а таксама з прыстасавання рэчаў пад уплывам сілы інэрцыі »[7].

Вельмі істотна, што ў паняцце права М. Орыу уключаў не індывідуальныя праваадносіны, а стаўленне, узведзенае ў ступень ўсеагульнасці і ў сілу гэтага стае нарматыўным прававым інстытутам, мадэллю канкрэтных праваадносін. Такім чынам, ён дапускаў два спосабу адукацыі прававых нормаў: вертыкальны (інстытуцыяналізацыі ўладных імператываў) і гарызантальны, калі «норма павольна вызначаецца шляхам працяглага спакойнага існавання, т. б. па сутнасці становіцца звычаем» (інстытуцыяналізацыі фактычных адносін). Які б ні быў шлях «легалізацыі» нормы, яна павінна быць аб'ектывавана ў якасці інстытута, элемента аб'ектыўнага правапарадку. Аналіз нарматыўнага і сацыялагічнага аспектаў права закліканы быў зняць у адзінай анталогіі інстытуцыйнага правапарадку проціпастаўленне нормы і праваадносінаў. Пры гэтым паняцце інстытута ў метадалагічным плане служыла абгрунтаванню ўнутранага адзінства усталяванагаў таварыстве "шматслаёвай» прававой сістэмы, а таксама перадумовай цалкам арыгінальнага вырашэння пытання аб суадносінах прыватнага, асаблівага і ўсеагульнага дачыненні да права. Тым самым дактрына М. Орыу была зарыентавана на тое, каб прадставіць права як сістэму інстытутаў, у якой аб'ектываваны інтарэсы ўсіх членаў грамадства.

У праве, паказваў М. Орыу, неабходна адрозніваць форму і матэрыю. Форму ўтвараюць юрыдычныя нормы і акты, матэрыяй жа з'яўляецца ўтрыманне нормаў, «якое па сутнасці зводзіцца да свабоды чалавека, абумоўленай сацыяльным парадкам і справядлівасцю» [8].

Зразуметае ў якасці адзінства спарадкаванага і аксіялагічных, стану іх ўзаемапранікнення, права ёсьць вобраз дзеянняў, які рэалізуе адначасова і сацыяльны парадак, і справядлівасць. Будучы інструментам парадку і каштоўнаснай меркай, яно злучае іх у непарыўнае цэлае і выступае як мастацтва, для вызначэння якога цалкам дастасоўная ульпіянаўская формула: права сутнасць ars boni et aequi і адначасова ars stabilis et securis.

У адрозненне ад прадстаўнікоў натуральна-прававых канцэпцый XVII-XVIII стст. М. Орыу далёкі ад таго, каб разглядаць сукупнасць прадпісанняў справядлівасці ў якасці натуральнага права, у адпаведнасць з якім неабходна прывесці станоўчае заканадаўства. Сама вера ў натуральнае права, лічыў ён, ёсць гістарычны факт; яна звязаная з дэмакратычнымі перыядамі ў гісторыі чалавецтва і дасягае апагею ў новы час. Менавіта таму з пазіцый сучаснай рэчаіснасці на думку М. Орыу, натуральнае права ўжо рэалізавана, па-першае, у класічным рымскім праве, «пісаным розуме юрыспрудэнцыі», і, па-другое, у сучасным «агульным праве», якое бярэ пачатак у сацыяльнай прыродзе чалавека і папярэднім у супрацьлеглай праву дысцыпліне, дзяржаве.

Агульны кантэкст тэорыі М. Орыу не пакідае сумненняў у тым, што пад натуральным правам ён разумеў у канчатковым рахунку сукупнасць заснаваных на прыватнай уласнасці інстытутаў, якія апраўданыя ўжо самім фактам свайго тысячагадовага існавання. "Падобныя юрыдычныя інстытуты рымлян і сучаснага агульнага права, - пісаў ён, - маюць самыя вялікія шанцы ўтрымліваць натуральнае права [9]. Па перакананні вучонага, толькі канцэпцыя «рэалізаванага натуральнага права» здольная супрацьстаяць камуністычным паданням аб справядлівасці. Падобныя ўстаноўкі ў значнай ступені вызначылі, і стаўленне М. Орыу, ды атрымалі шырокае распаўсюджванне ў заходнім правазнаўстве пачатку стагоддзя натуральна-прававому эвалюцыянізму, які, па яго словах, ніяк і нічым не гарантаваны ад таго, што зменянае натуральнае права будзе напаўняцца камуністычным зместам. Натуральнае права, лічыў ён, «нязменна як у прынцыпах дэмакратычнага сацыяльнага парадку, так і прынцыпах справядлівасці»[9].

Метадалагічныя прынцыпы натуральна-прававых дактрын, і ў прыватнасці прынцып дуалізму ў праве, былі выкарыстаны М. Орыу перш за ўсё для абгрунтавання ідэі прававой дзяржавы, а таксама для тлумачэння законнасці як упадпарадкавання розных нарматыўных сістэм. Законнасць прадугледжвае раўнавагу паміж правам, якое робіцца палітычным, і прававой сістэмай, заснаванай на «ўстаноўленым правапарадку». Канфлікт жа, супярэчнасць паміж імі як раз і характарызуе стан беззаконня. У супрацьлегласць натуральна-прававых апеляцыях да ідэальнай сістэмы каштоўнасцяў («прымушаць уладу да захавання ідэальнага права было б бескарыснай працай») ён падкрэсліваў злучанасць ўлады правам, выражаным у канкрэтных інстытутах. Паняцце ўстаноўленага права, аб'ектыўнага інстытуцыйнага правапарадку, нарэшце, канцэпцыя «рэалізаванага натуральнага права» - усё гэта сведчыла аб тым, што М. Орыу распрацоўваў круг ідэй, названых В.А. Туманавым анталагічным аналагам натуральна-прававых дактрын [11].

Падкрэсліваючы аб'ектыўны характар інстытутаў, М. Орыу тым не менш ніколі не адмаўляў валявым характарыстыкам права. Наадварот, цяжкасць, на яго думку, заключаецца ў разуменні таго, «што ўсталяванае і існуючае з даўніх часоў права не перастае быць выразам волі нацыі» [12]. Спецыфіка прававой тэорыі М. Орыу ў тым, што пры вырашэнні пытання аб нарматыўнай прыродзе права, яна абапіралася на паняцце інстытута - дзеючага комплексу упарадкаваных адносін, які выступае як адзінства аб'ектыўнага (фактычнага) і суб'ектыўнага (валявога, псіхалагічнага). Рэальнасць права - ў аб'ектыўнасці нарматыўных інстытутаў, якія ў сілу іх працяглага існавання ўтрымліваюць прынцыпы справядлівасці. Інстытут, такім чынам, абсталяваны тут складаным - па крайняй меры, патройным, нарматыўных патэнцыялам: ён ёсць доўгае існаванне плюс арганізацыя ўлады, плюс кансэнсус.

М. Орыу ўшчыльную падышоў да распрацоўкі паняццяў нарматыўнага існавання і нарматыўнага факту. Менавіта з гэтымі, параўнальна новымі для заходняй юрыспрудэнцыі катэгорыямі было звязана наступнае развіццё інстытуцыяналізму. Вядучыя тэарэтыкі права Францыі неаднаразова адзначалі, што М. Орыу належыць прыярытэт у пастаноўцы праблем анталогіі ў праве. Абстрактнаму нарматывізму М. Орыу «супрацьпаставіў анталагічны пункт гледжання пэўнага юрыдычнага быцця, яшчэ больш аб'ектыўнага, чым сама норма» [12]. Канцэпцыі М. Орыу і Е. Эрліха - вышэйшыя кропкі ў зразуменні сацыяльнай прыроды права. Прычым, М. Орыу належыць асаблівае месца ў сацыялагічнай юрыспрудэнцыі: "Ён, як ніхто іншых з юрыстаў, аб'яднаў неабходныя пасылкі для стварэння цэласнай тэорыі сацыяльнага права ...»[10].

3.
Працяг тэмы інстытутаў

Працяг тэмы інстытутаў і інстытуцыяналізму працягваліся і іншымі даследчыкамі. Найбольш поўна прававая тэорыя інстытуцыяналізму выкладзена ў працах «Тэорыя інстытута. Нарысы юрыдычнай анталогіі »і« Філасофія інстытута »Ж. Ренара (1876-1943). Услед за М. Орыу ён зыходзіў з таго, што індывіды не з'яўляюцца адзінымі суб'ектамі сацыяльных адносін. “Французская канстытуцыя 1875 г., наракаў Ж. Ренар, не ведае ні палітычных партый, ні прафесійных аб'яднанняў, ні якіх-небудзь іншых арганізацый. Ёй вядомыя толькі асобы: выбаршчыкі, дэпутаты, сенатары, міністры і да т.п. Настаў час адмовіцца ад палітычных і прававых уяўленняў, заснаваных на ідэале «homoeconomicusetjuridicus». Акрамя індывідаў у грамадстве ўзаемадзейнічае незлічонае мноства сацыяльных інстытутаў - камерцыйныя асацыяцыі, сям'я, прафсаюзы, партыі, рознага роду карпарацыі, дзяржава, царква і да т.п. Усім інстытутах незалежна ад іх функцыянальных асаблівасцяў і месца, займанага ў грамадстве, ўласцівыя наступныя асноўныя прыкметы: наяўнасць арганізуючай ідэі, уладнасць і нарматыўна-прававы характар. І хоць у рамках любой сацыяльнай арганізацыі дзейнічаюць тыя ж канкрэтныя індывіды, інстытут у сілу названых якасцяў пераўзыходзіць па працягласці існавання сацыяльны час жыццядзейнасці яго членаў і таму становіцца аб'ектыўнай, незалежнай ад «суб'ектыўных капрызаў» сістэмай.

Як і публічныя ўлады, асобныя асобы ператвараюць свае ідэі ў нормы: маё завяшчанне, наш дагавор ўсталёўваюць некаторыя правілы. Аднак завяшчанне, дагавор або любое іншае праява волі могуць не толькі ўсталёўваць нормы, але і ператвараць іх у “акты-падставы” і тым самым спараджаць пры пэўных умовах новы суб'ект права. Гэты суб'ект ёсць не што іншае, як ідэя, аддзеленая ад канкрэтнай асобы-стваральніка і інтэграваная ў тых сродках і спосабах, якія здольныя падоўжыць і замацаваць яе пастаянную рэалізацыю і развіццё. Менавіта такую ідэю ў юрыдычнай жыцці грамадства я і называю інстытутам »[13].

Падобна М. Ориу, Ж. Ренар лічыў інстытуты юрыдычнымі арганізацыямі, якія валодаюць унутраным уладна упарадкаваным жыццём, аўтаномнай аўтарытарнай структурай. Ўзаемадзеючыяў інстытутах індывіды аб'ядноўваюцца вакол улады, мэтай якой з'яўляецца "заступніцтва і кіраўніцтва рухам па рэалізацыі спецыфічных інтарэсаў калектыву». Паміж асобнымі асобамі, калектывам і ўладай арганізацыі з прычыны адзінства мэты з неабходнасцю ўзнікаюць арганічныя салідарныя сувязі, якія становяцца нормай існавання дадзенага аб'яднання. Вось чаму тэорыя інстытута, паказваў Ж. Ренар, - па перавазе нарыс юрыдычнай анталогіі. Яна мае на мэце ўсталяваць стану суб'екта нораву, прымаючы пад увагу яго быццё (etre) і класіфікуя інстытуты па іх нарматыўнай моцы. «У грамадстве існуе столькі юрыдычных сістэм, колькі існуе інстытутаў ...» Як юрыдычныя сістэмы, інстытуты ўяўляюць процівагу, фармуюцца для абмежавання правоў дзяржавы і стрымлівання яго інтэрвенцыянісцкай палітыкі.

Заключэнне

Разважаючы аб тэорыі інстытутаў, ці нават падвяргаючы крытыцы канцэпцыі інстытуцыяналізму, зразумела, было б няправільна адмаўляць пазнавальнае значэнне самога паняцця інстытута. Яно даволі шырока выкарыстоўваецца ў розных, нават марксісцкіх даследаваннях дзяржавы і права, бо дазваляе вылучыць найбольш буйныя абразаванні ў палітычнай і прававой сістэмах грамадства, прадставіць іх у абагульненым выглядзе, прасачыць паўтараючыяся прававыя адносіны і г. д. Інстытуцыяналізм паставіў таксама праблему адчужэння палітычных і прававых інстытутаў, зафіксаваўшы сапраўдны працэс ўзнікнення такога ўзроўню сацыяльнай рэальнасці, які не зводзіцца да актаў асобных індывідаў. У сілу гэтага інстытуцыйнай падыход цалкам выкарыстоўваецца і ў дачыненні і для аналізу сучаснага грамадства.

Прапанаваны М. Орыу інстытуцыйных падыход да даследавання грамадства і дзяржавы тым не менш паслужыў асновай, на якой склаліся канцэпцыі плюралістычнай дэмакратыі.

Літаратура

1) Ажані Ф. «Навука і тэхніка ў станоўчай прыватнага права» . П., 1925. стр. 37;

2)Дюги Л.; дагавор з канстытуцыйным законам. 3. выд. П., 1927. стр. 65-74.

3) Левін П.Е. Сучасная буржуазная навука дзяржаўнага права: Крытыка асноўных кірункаў. М., 1960;

4)Орыу М. Крыніца права: улада, парадак і свабода. П., 1933. с. 127-128

5)Орыу М. Асновы публічнага права. М., 1929. С. 82.

6)Орыу М. Крыніца права: улада, парадак і свабоду. П., 1933. с. 111-113

7) Орыу М. Асновы публічнага права. С. 15-16.

8)Орыу М. Кароткае выкладанне канстытуцыйнага права. П., 1933 с.18

9) Луковская Д.І. Сацыялагічнае кірунак у французскай тэорыі права. Л., 1972

10) Грацианский П.С. Палітычная навука ў Францыі: Крытычныя нарысы. М., 1975

11)Туманаў В.А. Буржуазная прававая ідэалогія: Да крытыкі вучэнняў аб праве. М., 1971. С. 350.

12)Орыу М. Асновы публічнага права. С. 617

13) Ж. Ренар. « Філасофія інстытута » П. 1939. С 76-79

14) Орыу М. Крыніца права: улада, парадак і свабода. П., 1933